တစ္ခါက ဤမဟာဘဒၵကမ ၻာရဲ႕တစ္ေနရာမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရွိေလသတဲ့...
တစ္ေန႕မွာ သမီးလုပ္တဲ့သူက ဖေအကို တိုင္တည္တယ္။ သူ႕ဘဝမွာ
အဆင္မေျပတာေတြမ်ားေနတယ္ေပါ့။ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပတာေတြခ်ည္းမို႕ အားကပ်က္ေနျပီး
အရာရာကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ခ်င္စိတ္က ေပါက္ေနျပီေဖေဖရယ္။ တိုက္ရခိုက္ရတာ၊
ရုန္းရကန္ရတာလည္း သမီးမွာ ေမာလွပါျပီ၊ ပန္းလွပါရွင္။ ျပႆနာတစ္ခု
ေျပလည္သြားလို႕မွ မနားရေသးဘူး၊ ေနာက္ျပႆနာတစ္ခု က ထပ္တက္လာနဲ႔ ဘဝဆိုတာ
ဒုကၡတြင္းၾကီးထဲ ေစာက္ထိုးဆင္းေနရသလိုပါပဲ ေဖေဖရယ္။ သမီးေတာ့ စိတ္ညစ္တယ္၊
လူေတာင္ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဘာညာ စသျဖင့္ ဖေအကို တိုင္တည္ရင္း ညည္းရွာတယ္။
ဖေအလုပ္တဲ့သူက စားဖိုမႉးၾကီးပါ။
သမီးကလည္း အဲသလို ညည္းညူတိုင္တည္လာေရာ ဖေအက ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႕ သမီကိုလက္ဆြဲျပီး
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေခၚသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အိုးသုံးလုံးထဲကို ေရေတြျဖည္႔ျပီး
မီးျပင္းျပင္းနဲ႕ ဖိုသုံးဖိုေပၚမွာ တည္လိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး၊ မီးေတြက ျပင္းေတာ့
သုံးအိုးစလုံးထဲက ေရေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာေတာ့တာေပါ့။
ေရေႏြးလည္းဆူေရာ ဖေအလုပ္တဲ့သူက တစ္အိုးထဲကို မုံလာဥေတြထည့္၊ ေနာက္တစ္အိုးထဲကို
ၾကက္ဥေတြထည္႔၊ ေနာက္တစ္အိုးထဲကိုက်ေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြ ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ အိုးေတြကို ဒီတိုင္း ဆက္တည္ထားလိုက္တယ္။ စကားေတာ့ တစ္လုံးမွမေျပာဘူး။
သမီးလုပ္တဲ့သူက ေဖေဖ့ႏွယ္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနျပန္တာလဲလို႕ေတြးရင္း
စိတ္ကတယ္မရွည္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာကိုမဆို အေၾကာင္းမဲ့ မလုပ္တတ္တဲ့
ဖေအ႔အေၾကာင္းကိုသိထားေတာ့ အံကေလးတင္းရင္း စိတ္မရွည္စြာနဲ႕ပဲ
ေစာင့္ေနရပါေတာ့တယ္။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဖေအလုပ္တဲ့သူက မီးသုံးဖိုစလုံးကို သတ္လိုက္ျပီး
ပထမအိုးထဲက မုံလာဥေတြကိုဆယ္၊ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ထဲထည့္တယ္။ ေနာက္တစ္အိုးထဲက
ၾကက္ဥေတြကိုလည္းဆယ္ျပီး တစ္ျခားပန္းကန္တစ္လုံးထဲထည့္တယ္။ ေနာက္ဆုံးအိုးထဲက
လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေတြကိုလည္း ပန္းကန္တစ္လုံးထဲထည့္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သမီးဘက္
လွည့္ျပီး ေမးလိုက္တယ္။
"ကဲ...သမီးေလးေရ၊ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ..."
"မုံလာဥျပဳတ္ရယ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ရယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းရယ္ပါ ေဖေဖ" သမီးက
အဲလိုေျဖလိုက္ေတာ့ ဖေအက သမီးကို သူ႕နားလာခိုင္းျပီး မုံလာဥေတြကို
စမ္းခိုင္းတယ္။ သမီးက ဖေအခိုင္းတဲ့အတိုင္း မုံလာဥျပဳတ္ေတြကို
ဇြန္းနဲ႕ထိုးၾကည့္လိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ "ေဖေဖ့ မုံလာဥေတြကလည္း ေပ်ာ့ျပဲေနျပီ..."
လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
ဖေအက သမီးစကားကို အမႈမထားဘဲ ၾကက္ဥျပဳတ္တစ္လုံးကိုယူျပီး သမီးကို
ခြဲခိုင္းျပန္တယ္။ အေပၚက အကာကို ခြာလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့
ေကာင္းေကာင္းၾကီးက်က္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ၾကက္ဥျပဳတ္ေပါ့။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းကို ျမည္းၾကည့္ဖို႕ ဖေအကခိုင္းလိုက္ျပန္တယ္။
သမီးလုပ္တဲ့သူက ျပဳံးလိုက္မိရင္းကေန ဖေအခိုင္းတဲ့အတိုင္း
အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူကို တဖူးဖူးမႈတ္လို႔
ျမည္းလိုက္ရပါတယ္။ အင္မတန္ ေမႊးပ်ံ႕ျပီး အရသာရွိတဲ့
လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းျဖစ္ေနတာကိုလည္း သတိထားလိုက္မိတယ္။
"ေဖေဖ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲဟင္..."
လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကို အရသာခံရင္း သမီးက မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမးလိုက္မိရပါေတာ့တယ္။
ဖေအကရွင္းျပတယ္။
"မုံလာဥရယ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္ရယ္ဆိုတဲ့ မတူတဲ့ အရာသုံးမ်ိဳးဟာ
တူညီတဲ့ဒုကၡျဖစ္တဲ့ ေရေႏြးပူပူထဲမွာ တစ္ျပိဳင္တည္း တစ္ညီတည္း
ထည့္ျပဳတ္ခံရတာခ်င္းတူတူ တုံ႔ျပန္ပုံခ်င္းက်ေတာ့ မတူဘူးေလ သမီးရဲ႕။ မုံလာဥဟာ
ေရေႏြးပူထဲ မေရာက္ခင္တုန္းကေတာ့ သန္သန္မာမာ၊ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းၾကီးရယ္။
အဲ... ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးနဲ႕လည္း အျပဳတ္ခံလိုက္ရေရာ တစ္ခါတည္းကို ေပ်ာ့ဖတ္ျပီး
ခ်ိနဲ႕သြားေတာ့တာပဲ... ၾကက္ဥကက်ေတာ့ ေရေႏြးထဲမေရာက္ခင္က အထိမခံဘူး၊
ထိလိုက္တာနဲ႕ ဖတ္ခနဲကြဲမွာ အေသအခ်ာေနာ္။ အေပၚခြံပါးပါးေလးက
အရည္ၾကည္ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ေလးကို ကာရံထားရတဲ့ အေနအထားေပါ့။ ဒါေပမယ့္
ေရေႏြးဆူဆူထဲမွာလည္း ၾကာၾကာေလး ေနလိုက္ရေရာ အဲဒီ႔ ေပ်ာ့အိအိအတြင္းသားေတြ
အားလုံးမာကုန္တာပဲ မဟုတ္လား သမီးရဲ႕။ ေအး... လက္ဖက္ေျခာက္ကေတာ့ တစ္ဘာသာပဲ။
ေရေႏြးပြက္ပြက္ထဲလည္းေရာက္သြားေရာ အဲဒီ႔ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ေရကိုပါ လက္ဖက္ရည္အျဖစ္
ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တယ္... ကဲ...အေဖ့သမီးကေရာ ဘာလဲ၊ မံုလာဥလား၊ ၾကက္ဥလား၊
လက္ဖက္ေျခာက္လား။ ေလာကဓံဆိုတာေတာ့ လူတိုင္း ရင္ဆိုင္ၾကရတာပဲ သမီး။ အဲဒီ႔
ေလာကဓံနဲ႕ နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာ သမီးက
ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္လိုက္ခ်င္သလဲ။ မုံလာဥလိုတုံ႔ျပန္မလား၊ ၾကက္ဥလိုတုံ႔ျပန္မလား၊
လက္ဖက္ေျခာက္လိုတုံ႔ျပန္မလား၊ သမီးဘာသာ စဥ္းစားေပေတာ့ကြယ္..."
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
စာဖတ္သူ လူၾကီးမင္းကေရာ ဘယ္လိုပါလဲ။
အျပင္ပန္းအျမင္မွာေတာ့ မံုလာဥလို မာမာခ်ာခ်ာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းၾကီးနဲ႕၊
တကယ္တမ္း ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ေပ်ာ့ေခြ ႏြမ္းရိျပီး အားကုန္သြားမယ့္
လူစားမ်ိဳးပါလား။
ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္ဥလိုလူစားလား။ အစတုန္းကေတာ့ ထိလြယ္၊ ရွလြယ္တယ္၊ စိတ္ကလည္း
ေပ်ာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသျခင္းတရားလို၊ ခြၽတ္ျခဳံက်တာကို ၾကမၼာဆိုးတစ္ခုခုကို
အျပင္းအထန္ခံစားရျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ နင္လားဟဲ့... ေလာကဓံဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္၊
ထီမထင္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႕ မာေက်ာေက်ာ၊ ေတာင့္တင္းတင္းၾကီးျဖစ္သြားမယ့္
လူစားမ်ိဳးလား။ မျပဳတ္ခင္ၾကက္ဥနဲ႕ ျပဳတ္ျပီးသားၾကက္ဥလိုပဲ အျပင္ပန္းအျမင္မွာ
သိပ္မကြာလွေပမယ့္ အတြင္းမွာ ခါးသီးမာေက်ာေနတဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႕ လူမ်ား
ျဖစ္ေနမွာလား။
ဒါမွမဟုတ္ စာဖတ္သူလူၾကီးမင္းဟာ လက္ဖက္ေျခာက္လိုလူမ်ိဳးလား။ ေရပူကိုေပမယ့္
အသြင္ေျပာင္းေပးႏိုင္စြမ္းရွိတာမ်ိဳးေလ။ လက္ဖက္ေျခာက္ဆိုတာက ေရေႏြးဆူေလေလ၊
ပြက္ေလေလ လက္ဖက္ရည္အရသာေကာင္းေလေလေပါ့။ လက္ဖက္ေျခာက္လိုလူဆိုတာကလည္း
ဒုကၡသုကၡေတြ အရွိန္တက္ေလေလ၊ အရည္အခ်င္းေတြ ပိုရွိလာေလျဖစ္ျပီး
ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့ အေျခအေနကို ဖန္တီးေပးႏိုင္သူ
ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ကဲ...စာဖတ္သူလူၾကီးမင္း၊ ေလာကဓံကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မယ္ စိတ္ကူးပါသလဲ။
စာဖတ္သူဟာ လူမံုလာဥလား၊ လူၾကက္ဥလား၊ လူလက္ဖက္ေျခာက္လား?
ကိုယ့္ဘာသာ ဆင္ျခင္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ၾကပါဦး။
လင္းလက္ေရာင္
No comments:
Post a Comment